دلم گرفته به اندازه ی وسعت تمام دلتنگی های عالم
شیشه ی قلبم آنقدر نازک شده که با کوچکترین تلنگری میشکند
دلم می خواهد فریاد بزنم ولی واژه ای نمی یابم
که عمق دردم را در فریاد منعکس کند
فریادی در اوج سکوت که همیشه برای خودم سر داده ام
دلم به درد می آید وقتی سرنوشت را به نظاره می نشینم
کاش می شد پرواز کنم
پروازی بی انتها تا رسیدن به ابدیت ...
کاش می شد
در میان هجوم بی رحمانه ی درد خودم را پیدا کنم
بغض کهنه ای گلویم را می فشارد
به گوشه ای پناه می برم
کاش این بار هم کسی اشکهایم را نبیند....
گاه دلتنگ میشوم
دلتنگ تر
از همه ی دلتنگی ها
گوشه ای مینشینم.
و حسرت
ها را میشمارم .
و باختن ها را.
و صدای شکستن ها را.
و وجدانم را محاکمه میکنم.
من کدامین قلب را شکستم؟
کدامین امید را نا امید کردم؟
کدامین احساس را له کردم؟
کدامین خواهش را نشنیدم؟
و به کدام دلتنگی خندیدم؟
که اینچنین دلتنگم...
خدایا
دلم هوای دیروز را کرده.
هوای روزهای کودکی را.
دلم میخواهد مثل دیروز قاصدکی بردارم
آرزوهایم را به دستش بسپارم تا برای تو بیاورد.
دلم میخواهد دفتر مشقم را باز کنم و دوباره تمرین کنم
الفبای زندگی را.
میخواهم خط خطی کنم تمام آن روزهایی که دل شکستم و دلم را شکستند.
دلم میخواهد این بار اگر معلم گفت در دفتر نقاشی تان هر چه
میخواهید بکشید
این بار تنها و تنها نردبانی بکشم به سوی تو.
دلم میخواهد این بار اگر گلی را دیدم
آن را نچینم.
دلم میخواهد ...
می شود باز هم کودک شد؟؟؟؟
راستی خدا!
دلم فردا هوای امروز را می کند؟
